Hij kan er zelf net niet bij, dus zijn moeder tilt hem op de balie. Ik schat hem een jaar of drie, maar hij blijkt al een ware routinier. Boek uit de tas, op de plaat, even checken op het schermpje, en in de brievenbus. Alsof hij het al jaren doet levert hij z'n vier boekjes in, en komt dan bij me.

'Ik komme voorpelling kijken!'
'Ach jongen, kom je naar een voorstelling kijken? Wat jammer, die hebben we vandaag niet! Ben je laatst wel naar een voorstelling geweest?'

De bravoure die hij uitstraalde is meteen weg. Met ingezakte schoudertjes en een sip snoetje kijkt hij me aan, en ik snap meteen dat het een teleurstelling voor hem is. Blijkbaar had hij het hier al met zijn moeder over gehad, want ze zegt hem dat ze dat eigenlijk al wisten, en dat ze vandaag alleen andere boeken komen uitzoeken.

Ik vraag hem of hij al eens heeft gezien dat er op de kinderafdeling een heleboel knuffelvriendjes wonen. 'Ik hoorde Winnie de Poeh vanmorgen al een liedje zingen, misschien wil hij wel samen met jou een voorstelling maken?! Zullen we eens even gaan kijken of er meer biebvriendjes mee willen doen?'

Hij rent voor me aan en begint meteen tegen Winnie te praten. In een razend tempo verzamelt hij meer knuffels en begint er vrolijk op los te kletsen, wat hij kracht bij zet door heftig met zijn armen te zwaaien. Ik blijf het wonderlijk vinden hoe kinderen soms zo weinig nodig hebben om zo geprikkeld te worden. Hoewel ik niet alles wat hij zegt goed versta, laat deze peuter zien over een fantasiewereld te beschikken waar ik alleen maar jaloers op kan zijn.

Terwijl ik weer verder ga, blijft de jongen samen met zijn moeder en zusje nog een tijdje op de afdeling. Ongeveer een half uur later komt hij weer bij me. Trots laat hij zien welke prentenboeken ze hebben uitgezocht, 'en deze isse Saar', zegt hij terwijl hij een Boekstart-boekje omhoog houdt. Ook z'n kleine zusje is dus niet vergeten. Samen met zijn moeder vertelt hij dat Winnie een beetje moe is geworden, dus dat die even wilde gaan slapen. De voorstelling gaan ze de volgende keer afmaken. Ik krijg een high five en een boks, en dan gaat hij weer.

Dat er geen voorstelling was, heeft het mannetje niet kunnen deren. Hij had maar een klein zetje nodig om met zijn eigen fantasie zelf een voorstelling te maken. Als ik op de afdeling kom, zie ik dat hij alle hulpmiddelen die hij kon vinden heeft ingezet om een mini-theatertje te creëren. Een tafel, wat stoeltjes, en een handvol knuffels als publiek was alles wat hij nodig had. Wat heerlijk om te zien dat dit kind zich met een beetje inbeeldingsvermogen zo goed heeft vermaakt, en wat heerlijk dat de bieb een plek is waar dit zo gestimuleerd wordt. Zo blijkt maar weer, je komt hier niet alleen om te lezen, maar ook om te leren, te ontdekken en geïnspireerd te worden.

Tot gauw vriendje, Winnie zit alweer uitgeslapen op je te wachten!

Geschreven door Leanne Bating.
Leanne werkt in de Bibliotheek Emmen.